انتروتوکسمی در دام زنده

گوسفند زنده | دام زنده | لایو شیپ : انتروتوکسمی در دام زنده یک بیماری غالبا شدید گوسفند و بز در هر سنی است، این عامل توسط دو سویه باکتری

به نام کلستریدیوم پرفرینگنس ایجاد می شود.این گونه ها از نوع C و D نامیده می شوند.

این باکتری ها به طور معمول در دستگاه گوارش همه گوسفندها و بزها به تعداد کم یافت می شوند. اگر اینگونه است، پس چه زمانی و چرا باعث بیماری می شوند؟

این ارگانیسم ها به طور معمول در روده کوچک و بزرگ قرار می گیرند و در تعداد نسبتا کمی وجود دارند که به نظر می رسد در یک حیوان سالم و در حالت نسبتا آرام هستند.

آنچه به نظر می رسد باعث ایجاد بیماری می شود، تغییر در رژیم غذایی دام است. معمولا تغییری که باعث بیماری می شود، افزایش مقدار دانه، مکمل پروتئین، شیر یا جایگزین شیر (برای بره ها) و یا علف هایی است که گوسفندان یا بزها مصرف می کنند. در مجموع، این خوراک ها سرشار از نشاسته، قند ویا پروتئین هستند.

کلستریدیوم پرفرینگنس به طور غیرمعمول و بالایی از این مواد مغذی به روده می رسد و رشد انفجاری ایجاد می کند که باعث می شود تعداد آن را به سرعت در روده افزایش یابد.

با رشد تعداد ارگانیسم ها، سموم بسیار قوی (سموم باکتریایی) آزاد می کند که به دام آسیب می رسانند. این سموم می توانند به روده و همچنین اندام های دیگر آسیب برسانند.

ین موضوع می تواند منجر به مرگ، به ویژه در دام واکسینه نشده یا در بره تازه متولد شده ای که واکسینه نشده است، اتفاق بیوفتد.

علائم انتروتوکسمی در دام

• دام ممکن است به طور ناگهانی از خوراک خارج شده و بی حال شوند.
• دام ها مبتلا ممکن است علائمی از درد معده مانند لگد زدن به شکم، دراز کشیدن و بلند شدن مکرر، خوابیدن به پهلو، نفس نفس زدن و فریاد کشیدن داشته باشند.
• ممکن است اسهال ایجاد شود. در برخی موارد، خون در مدفوع شل دیده می شود.
• حیوانات ممکن است توانایی ایستادن، خوابیدن به پهلو و کشش پاها را از دست بدهند، در حالی که سر و گردن آنها به پشت خشک شده است. این وضعیت به دلیل تأثیر سموم بر روی مغز ایجاد می شود. معمولا طی چند دقیقه تا چند ساعت پس از مشاهده این علائم، مرگ رخ می دهد.
• از آنجا که انتروتوکسمی می تواند خیلی سریع پیشرفت کند، حیوانات ممکن است بدون هیچ نشانه قبلی از بیماری مرده باشند.

درمان انتروتوکسمی در دام زنده

درمان انتروتوکسمی ممکن است در موارد شدید موفقیت آمیز نباشد. بسیاری از دامپزشکان موارد خفیف را با داروهای ضد درد، پروبیوتیک ها (ژل ها یا خمیرهای دارای “باکتری های خوب”)، محلول های خوراکی الکترولیت و آنتی سرم که محلول آنتی بادی های غلیظ است و سموم تولید شده توسط این باکتری ها را خنثی می کنند، درمان کنند. موارد شدیدتر ممکن است نیاز به مایعات داخل وریدی، آنتی بیوتیک درمانی و انواع دیگر مراقبت های حمایتی مانند اکسیژن مکمل داشته باشد.

موفقیت در پیشگیری از انتروتوکسمی به مراتب باید در اولویت بالاتری و بیشتری نسبت به تلاش برای درمان بیماری قرارگیرد.

واکسیناسیون انتروتوکسمی دام زنده

واکسیناسیون سنگ بنای اصلی پیشگیری از این بیماری است، برای گوسفندان و بزها چندین واکسن در دسترس است که باعث ایجاد ایمنی در برابر سموم تولید شده توسط Clostridium perfringens از نوع C و D می شود.

از آنجا که کزاز نیز بیماری مهمی برای پیشگیری در گوسفندان و بزها است، بسیاری از دامپزشکان توصیه می کنند گوسفندها و بزها با واکسنی که باعث محافظت در برابر کزاز شود، استفاده شود. این واکسن ها اغلب واکسن “سه طرفه” نامیده می شوند زیرا باعث محافظت در برابر سه باکتری درگیر می شوند: کلستریدیوم پرفرینگنس، نوع C (انتروتوکسمی)، نوع D (انتروتوکسمی) و کلستریدیوم تتانی (باکتری عامل کزاز).

انتروتوکسمی در گوسفند و بز

هنگام شروع واکسیناسیون برای گوسفند یا بز، همه واکسن های انتروتکسمی / کزاز به دو دوز نیاز دارند تا ایمنی موثری ایجاد کنند. این دوزها معمولا با فاصله ۱۰ تا ۱۴ روز تجویز می شوند.

هنگامی که هر گوسفند زنده یا بز بالغ این دو دوز را دریافت کرد، حداقل یک بار در سال باید واکسیناسیون تکرار شود. بسیاری از دامپزشکان توصیه می کنند که میش ها و تقریبا یک تا دو ماه قبل از تاریخ تولد پیش بینی شده واکسینه شوند، تا میزان آنتی بادی موجود در آغوز (شیر اول) به حداکثر برسد، این موضوع به محافظت از نوزاد در برابر انتروتوکسمی در دام زنده کمک می کند.

استراتژی های تغذیه دام

استراتژی های تغذیه هوشمند همچنین به شما امکان می دهد تا احتمال ابتلا به این بیماری در خود را محدود کنید. از آنجا که باکتری های مسبب در پاسخ به مصرف مقادیر غیر طبیعی زیاد نشاسته، قند یا پروتئین در روده تکثیر می شوند، باید مراقب نحوه تغذیه برخی از مواد خوراکی حاوی مقادیر بالای این مواد مغذی مانند غلات، سیلاژ یا هایلاژ، باشید.

مرتع سرسبز، جایگزین شیر و مکمل های پروتئینی، خوراک های کامل مانند گلوله هایی که برای تغذیه برای بره ها طراحی شده اند، اگر بیش از حد تغذیه شوند نیز می توانند باعث این بیماری شوند.

هنگام تغذیه این مواد خوراکی پر ریسک، تقسیم روزانه هر حیوان را به همان اندازه که امکان پذیر است تغذیه کوچک (مثلا سه تا چهار مورد تغذیه) تقسیم کنید، نه اینکه چنین خوراک هایی را در یک وعده غذایی بزرگ تهیه کنید.

همچنین توصیه می شود قبل از تغذیه این خوراک های دارای ریسک بالاتر، گیاهان خام مانند یونجه را نیز اضافه کنید، به این ترتیب دام از قبل با یونجه سیر می شود. این امر به کاهش پتانسیل پرخوری در مواد غذایی پر ریسک مانند غلات کمک می کند.

مشاوره با دامپزشک

با دامپزشک مشورت کنید تا مشخص کند چه راهکارهای دیگری برای تغذیه دام برای شرایط شما به صرفه است.

همیشه تغییرات خوراک را به آرامی انجام دهید. اگر قصد دارید مقدار دانه خورانده شده به یک گله را افزایش دهید، این کار را به تدریج و طی چند روز انجام دهید.

این کار به باکتری های معده کمک می کند تا در رژیم غذایی جای بگیرند و احتمال دسترسی باکتری های دردسرساز به مواد مغذی را کمتر می کند. دام ها تحت نظر بگیرید، چراکه می تواند دیگر دام ها را از دانه دور کنند و پرخوری کنند.

در عوض، حیوانات خجالتی می توانند از تغذیه خودداری کنند و آنقدر گرسنه شوند که بیش از حد غذا بخورند. در صورت لزوم گله خود را تقسیم کنید و اطمینان حاصل کنید که به تعداد کافی محلی برای تغذیه یا فضای تغذیه فراهم شده است تا همه حیوانات فرصت برابر برای خوردن داشته باشند.