آگالاکسی در دام زنده

گوسفند زنده | دام زنده | لایو شیپ : آگالاکسی در دام زنده برای اولین بار در ایتالیا، در حدود بیش از ۲۰۰ سال پیش شناخته شده است.

در درجه اول این بیماری، گوسفند و بز شیری را از طریق ورم پستان که منجر به از دست دادن تولید شیر، آرتروز و کراتوکونژونکتیویت عفونی می شود، درگیر می کند.

این امر بیشتر در مزارعی مشاهده می شود که مشغول پرورش سنتی دام زنده هستند. از دیگر علائم در دام مبتلا علاوه بر ورم پستان، آرتروز و گاهی اوقات بیماری تنفسی

نیز دیده می شود.

علت ابتلا و شیوع آگالاکسی در دام زنده

مایکوپلاسماهایی که باعث آگالاکتیا مسری می شوند، می توانند پس از بهبودی بالینی در حیوانات آلوده که مخزن اصلی پنهان شدن بیماری هستند، بیش از ۱ سال باقی بمانند.

ورود چنین حامل هایی به یک گله حساس، می تواند در همان ابتدا باعث مرگ و میر بالایی شود، نشخوارکنندگان جوان پس از استقرار در گله، هنگام شیردهی آلوده می شوند.

بزرگسالان از طریق دستان شیردوش، دستگاه های شیردوشی یا احتمالا توسط ملافه ها، آلوده می شوند، سایر مسیرهای انتقال ممکن است شامل مصرف آب آلوده باشد.

گوسفندها و بزها به یک اندازه به بیماری آگالاکسی حساس هستند. با این حال این مایکوپلاسماها ممکن است در هر دو گونه جانوری در مناطقی که با هم می چرند، وجود داشته باشد. به طور کلی، بیماری بالینی در بزها بارزتر است.

آگالاکسی مسری در بسیاری از کشورهای اطراف مدیترانه، به ویژه پرتغال، اسپانیا، یونان، ایتالیا، فرانسه، ترکیه، اسرائیل و شمال آفریقا و همچنین در بسیاری از مناطق خاورمیانه، به ویژه ایران، هند، مغولستان گزارش شده است.

یافته های بالینی و ضایعات در آگالاکسی

عفونت به طور کلی با شیوع سریع اختلالات حاد در طی هفته ها یا ماه ها ایجاد می شود که با گذشت زمان کاهش می یابد، بسته به اقدامات انجام شده سریع تر یا با سرعت کمتر می شود یا عود می کند.

دوره انکوباسیون از ۱ هفته تا ۲ ماه متغیر است و می تواند یک بیماری حاد همراه با تب، علائم عصبی و گاهی اوقات مرگ باشد و یا به طور معمول، یک بیماری حاد یا مزمن که با ورم پستان، آرتروز و کراتوکونژونکتیویت عفونی مشخص می شود را به دنبال داشته باشد.

این عفونت به صورت یک ورم پستان بینابینی ایجاد می شود که باعث ایجاد پستان گرم، متورم و دردناک می شود و به دنبال آن ناگهانی در مقدار و کیفیت تولید شیر کاهش می یابد.

ممکن است شیر تغییر رنگ پیدا کند و دانه دانه دیده شود و به دو مرحله آبکی و جامد از هم جدا شود و یا با لخته های شیر انسداد مجرای پستانک قوام زرد و ضخیم به خود بگیرد.

پس از چندین روز، پستان مبتلا به دلیل آسیب رسیدن به بافت های ترشحی، جمع می شود. آبسه درون پستان و بزرگ شدن غدد لنفاوی نیز ممکن است دیده شود. به طور کلی وضعیت بالینی پس از چند هفته با ترمیم نسبی عملکرد پستان بهبود می یابد، اما کیفیت شیر غیرطبیعی است. در برخی موارد، آتروفی و فیبروز منجر به از بین رفتن دائمی تولید شیر می شود.

سندرم حاد آگالاکسی در نتیجه بلع شیر آلوده یا گرسنگی ناشی از کاهش تولید شیر ممکن است، منجر به سقط جنین و بره های ضعیف شود. آرتروز در دام های بزرگسال و جوان دیده شده است که به سختی می توانند با گله گام بردارند. در این دام های مبتلا، مفاصل گرم، متورم و دردناک است.

تشخیص آگالاکسی در دام زنده

وقتی یک گله تحت تأثیر آگالاکسی قرار می گیرد، تشخیص بالینی آسان است. سه علامت اصلی در این بیماری وجود دارد: ورم پستان، آرتروز و کراتوکونژونکتیویت. اگرچه به ندرت در یک حیوان همه این علائم وجود دارد.

با این حال، آگالاکسی حاد، که بدون علائم محلی خاص رخ می دهد، می تواند تشخیص را دشوار کند. تشخیص آزمایشگاهی تنها وسیله تأیید قطعی است.

نمونه هایی از گوسفند زنده شامل ترشحات شیر و پستان، مایع مفصلی ناشی از موارد آرتروز، بررسی چشم ناشی از موارد بیماری چشم و سرم برای تشخیص آنتی بادی،

می تواند تشخیص را تسریع بخشد.

درمان، کنترل و پیشگیری

کنترل منظم آزمایشگاهی گله ها و دام های زنده، بهترین برنامه برای جلوگیری از شیوع یا ورود بیماری به گله شود و می تواند بر روی سرم یا شیر توسط سرولوژی، کشت یا PCR انجام شود.

معمولا توصیه می شود که حیوانات آلوده یا جدا از دیگر دام ها نگهداری شوند، زیرا آسیب وارده پستان دام، دائمی تلقی می شود، در صورت عدم امکان، اقدامات پیشگیرانه بهداشتی مانند بهبود بهداشت شیردوشی و شیر پاستوریزه قبل از تغذیه برای دام های شیرخوار باید انجام شود.

آنتی بیوتیک هایی که سنتز دیواره سلول را مهار می کنند (به عنوان مثال، پنی سیلین ها) در برابر آگالاکسی مسری موثر نیستند.

آزمایشات آزمایشگاهی نشان داده است که سویه های ام آگالکسی (M agalactiae ) هنوز به فلوروکینولون ها و ماکرولیدها حساس هستند. این موارد می تواند باعث بهبود بالینی شود، به خصوص اگر در اوایل بیماری تجویز شود، اما همیشه ریسک افزایش دام های ناقل وجود دارد.

مقاومت در برابر تتراسایکلین ها برای برخی از سویه های ام آگالکسی گزارش شده است، استفاده از اریترومایسین و تیلوزین می تواند بافت تولید کننده شیر را در نشخوارکنندگان کوچک، از بین ببرد.

کنترل بیماری در دام

در بسیاری از کشورها و مناطق عاری از بیماری، گله آلوده ای که تایید شده باشد، همیشه ذبح می شوند، در کشورهای هم مرز با مدیترانه، از هر دو واکسن ضعیف و غیرفعال با موفقیت های مختلفی استفاده شده است.

برخی از آنها از بیماری های بالینی محافظت کرده اند و در مناطق بومی مفید بوده اند.

برای چندین سال، واکسن های نسبتا بی اثر مایکوپلاسما مستقیما از شیر یا سایر بافت های نشخوارکنندگان کوچک آلوده، تولید می شد که آنها بعدا ممنوع شدند چراکه مشکوک بودند که مسئول افزایش شیوع بیماری در ایتالیا هستند.

از آن به بعد، چندین آزمایش برای تهیه واکسن های ایمن و موثر برای آگالکسی، انجام شد. واکسن های ضعیف شده زنده، مانند آنهایی که در ترکیه استفاده می شود و در طولانی مدت کارآمدتر از واکسن های غیرفعال هستند.

با این حال، این واکسن ها در بسیاری از کشورها مجاز نیستند و نباید از آنها در دوره شیردهی استفاده شود.

از این رو، بیشتر پیشرفت ها بر روی واکسن های غیرفعال یا برای استفاده محلی یا برای صدور مجوز، متمرکز شده است. با این حال، حتی امروز نیز هنوز هیچ تلاشی برای استاندارد سازی یک روش ارزیابی و یا هماهنگی محدودیت های نظارتی در سراسر جهان وجود ندارد و هنوز هم یک واکسن شناخته شده جهانی برای آگالکسی وجود ندارد.